AUTO AUTO

.
έζησα μια ξέφρενη ζωή
ενίοτε ονειρευόμουν απόσυρση-
συχνά εκπύρσωση
.
μόνος έτρωγα (αναγκαστικά αδηλόφαγος)
και μόνος έτρεχα –
.
στο καπό μου έκρυβα καλά
τους βίαιους νόμους ενός μοναχικού καμποτάζ,
μια αδιάκοπη αμαρτία,
το όνομα της...
ιδιωτεία
.
καμιά φορά στους δρόμους
έβρισκα πρόσωπα γλυκά
αλλά αυτά πάντα χάνονταν
στα κόκκινα και στα πράσινα
.
το κίτρινο με τρέλαινε...
μου θύμιζε ξαφνικές παράνομες επιταχύνσεις -
και ταξί,
που ‘μοιαζαν με φίλους απ’τα παλιά
που αποκαλύπτονταν σωσίες
όταν από δίπλα περνούσαν
ξυστά
.
έφαγα πολλές κουτουλιές
...και λίγο χιόνι,
το χιόνι μου άρεσε,
στη λευκή σιωπή ήταν όλοι το ίδιο ξένοι
και αυτό ήταν μια παρηγοριά.
.
κάθε παρκαρισμένο καλοκαίρι ο ήλιος με έκαιγε.
γι’αυτό προτιμούσα τη συννεφιά
άντε και τη βροχή
αλλά όχι το χαλάζι-
άουτς!
το χαλάζι πονούσε
.
απέκτησα και βλάβες!
στην αρχή με στενοχωρούσαν
όμως, έμαθα να ζω με αυτές
και πια, με χαροποιούν κιόλας
γιατί φαντάζομαι το τέλος μου-
και μια νέα αρχή-
λίγο πιο κοντά
.
τώρα στα γηρατειά μου
μπαινοβγαίνω στα συνεργεία.
…προβλήματα υγείας…
άντρες με στολές αγγαρείας
με ποτίζουν υγρά
φαντάζομαι τον εαυτό μου κομμάτια,
ανταλλακτικά…
και φοβάμαι.
.
τρομάζω μην μείνω μόνος μου
σαν εκείνο το lada στον επάνω δρόμο
με τα σκασμένα λάστιχα,
γεμάτος πευκοβελόνες
άουτς!
και κουτσουλιές
.
είδα την πόλη να αλλάζει
τα κτίρια της, οι δρόμοι...
μαζί της άλλαξα και εγώ
.
απέκτησα σκουριές σα ρυτίδες
γρατζουνιές στους προφυλαχτήρες,
το χρώμα μου ξεθώριασε
πια, η λάμψη σιγοσβήνει από τους προβολείς μου...

θα ήθελα, όταν έρθει η ώρα μου, να με ρίξουν στο γαλάζιο-
φαίνεται τόσο φιλόξενο έτσι όπως το βλέπω από μακριά
ίσως σε μια κατηφοριά μου τραβήξουν το χειρόφρενο
σε ένα γκρεμό να ολισθήσω
να πετάξω – έστω για μια φορά – στον ουρανό
πριν βυθιστω στον πάτο της θάλασσας
όπου ίσως μπορέσω να μείνω για πάντα…
ακίνητος.
.
.
...ίσως με ανακαλύψει ένα σχολείο από ψάρια.
μέσα μου μπορούν να κάνουν μαθήματα
που θα λησμονούν αμέσως μετά...
.
η σ